Blues Happening #14 Festival Markt Zelzate (11-08-2018) reporter & photo credits: Marcel additional photo page credits: Anja info organisatie: Blues Happening info band: Marino Noppe Band (B) - Black Cat Biscuit (B) - The Electrophonics (NL) - The Hexmen (UK) © Rootsville 2018

Het is weer die maand van het jaar met een pak festivals, te beginnen met de Blueshappening in Zelzate. Dit gezellig en kleinschalig festival is ondertussen al jaren een vaste waarde in het bluescircuit. Dit jaar waren ze al toe aan hun 14de editie.  Ivan Bonne en zijn ploeg weten altijd een viertal bands binnen te halen, waarbij er voor elk wat wils tussen zit, zo ook voor de editie 2018. De hitte hadden we ondertussen al een beetje achter ons gelaten en de temperaturen waren iets aangenamer om een muzikale namiddag en avond mee te pikken. Wij dus op weg naar Zelzate.

De eerste band op de affiche, was de Marino Noppe Band. Marino, een vaste waarde in de Belgische bluesscene, draait al jaren mee. De laatste jaren iets minder aanwezig, dus waren wij blij om hem nog eens aan het werk te zien. De hamvraag is steeds: “Wie heeft hij nu bij?”, want de bezettingen durven al eens uiteen lopen. Vandaag was hij in het gezelschap van Marcus Weymare aan de drums, Carlo Van Belleghem op de bas en het jonge talent Dries Pottevyn op gitaar.

Marino kan wel de peetvader van de blues in West-Vlaanderen worden genoemd. Al meer dan veertig jaar is hij een ambassadeur van de échte onversneden en verschroeiende blues. Als slidegitarist is Marino ongenaakbaar, als persoonlijkheid is hij veruit de meest authentieke bluesmens in België. We konden ons dus opmaken voor een stevig potje authentieke Chicago blues. En die kregen we dan ook. Veel volk al komen afzakken voor deze opener en gelijk hadden ze. Marino was zijn coole zelve en serveerde zoals verwacht een muzikale maaltijd van sterrenniveau. Zo hoorden we songs als ‘Hot Pants, ‘On The Road Again’, ‘Chicken Head’ of ‘Love The One You’re With’. Zoals hij me zelf vertelde, bijna zonder enige vorm van repetitie naar Zelzate afgezakt. Maar weerom een gig van hoog niveau. Hierbij nog een speciale vermelding voor topgitarist Dries Pottevyn. Zwaar talent van eigen bodem waar we zeker nog van zullen horen. De eerste band was alvast een schot in de roos.

Voor de tweede band bleven we het Belgisch houden, met de nieuwste revelatie in bluesland, namelijk de jongens van Black Cat Biscuit. De band kwam van het verre Limburg afgezakt en bestaat uit: Bart 'Yasser' Arnauts (guitar en vocals), Mark Sepanski (harmonica), Stanley Patty (guitar), Patrick 'Pat Alley' Indestege (bas) en Jeff 'junior' Gijbels (drums). Geen plat getreden paden of grijs gespeelde covers bij Black Cat Biscuit, maar een verrassende, bijwijlen hitsige cocktail van frisse nummers gemarineerd in een ‘special gumbo hot sauce’ gebracht door vijf gedreven muzikanten! Put on your dancing Shoes baby !!

Ik had deze echter niet aan, doch het belette mij niet om af en toe wat pasjes te wagen, want de muziek van deze jongens werkt meer dan aanstekelijk. De eerste maal dat ik ze mocht aan het werk zien, na het lezen van niets dan positieve zaken, en eerlijk gezegd was ik degelijk onder de indruk. Al niet in het minst door hun podium présence, want de heren staken strak in het “driedelig” pak. Gelukkige waren de temperaturen aan de aangename kant want vorige week waren ze zo hun uit kleren gesmolten. Enfin, aangename temperaturen of niet, de aanstekelijk ritmes van deze boys, joeg de temperatuur enkele graden de hoogte in. Strakke ritmesectie, een Sepansky die op geregelde tijdstippen zijn duivels ontbond op de Mississippi saxofoon en een leadgitarist om “U” tegen te zeggen. Alle ingrediënten aanwezig om er een schitterende prestatie van te maken. Wat zeker en vast dient te worden gezegd , is dat alle songs door de band zelf worden geschreven en dat mag al eens benadrukt worden. ‘Bad James’, ‘Serenade Of Mistery’, ‘He’s A Fool’, ‘Sons Of A Vampire’ en afsluiter ‘Going Home’ zijn maar een kleine greep van de parels die we te horen kregen. Een verdiende bisser was dan ook zeker en vast op zijn plaats en dat kregen wij met het schitterende ‘Train 66’. Dames en heren dit is Belgische topkwaliteit. Wie de band heeft gemist in Zelzate krijgt volgende vrijdag een herkansing op Swing Wespelaar. Ik zou dus zeggen: “Be there or be square” !!

Derde een voorlaatste band zijn de jongens van The Electrophonics, een band naar mijn hart ook. Veel volk op het kleine podium, want een bezetting om “U” tegen te zeggen met: Stephan Hermsen (vocals, Bluesharp), Ronald Roodbol (Upright bass), Mo Gomez (Guitar), Pieter Van Bogaert (Piano, Hammond), Marc Gijbels (Drums), Evert Hoedt (Baritone sax) en Wim Crijns (Tenor sax). Swingen en shaken is het motto van de band en ze staan garant voor een stevig pot retro swing, jump en old school R&B recht uit de fifties en laat dat nou toch mijn ding zijn. Met invloeden van Rod Piazza, Kim Wilson, William Clarke, Louis Jordan, B.B. King, kon dit niet anders dan een voltreffer worden. Laat ons eerlijk zeggen dat ik niet ontgoocheld was.

De energie die van het podium stroomt is ongelooflijk. Stephan Hermsen is de “duivel-doe-al” van de band en staat geen seconde stil, verzorgt de show tot in de puntjes en weet ook dat hij zich gesteund weet door een bende topmuzikanten. Het was swingen en shaken geblazen van bij de eerste noten van ‘I Can’t Get No Sleep’, gevolgd door ‘Fine Young Girl’ en ‘Knock Out Girl’. De twee saxen tillen het geheel naar een hoger niveau wat bijwijlen de muziek doet klinken als de big bands uit de goede ouwe tijd van onder andere Louis Jordan. ‘Two Teps’, ‘Cannonball Juice’, ‘Restless’ of nog ‘Miss Babylone’ zetten de tent in vuur en vlam. We kregen er nog een serieuze uitsmijter boven op toen vader en zoon Gijbels (Jeff is de drummer van Black Cat Biscuit), zowaar samen de drums kwamen roffelen. Hoe cool was me dat zeg. En dat vonden ook de talrijke aanwezigen want het applaus dat er op volgde was niet van de poes. Weer een optreden om in te kaderen mijn gedacht.

Afsluiten gebeurde met The Hexmen, een band rechtstreeks overgekomen van Liverpool. Hun muziek wordt bestempel als “high octane pubrock blues”, een hele mondvol dus en een ietsje steviger dan wat wij hiervoor hadden gehoord. Voor mij totale onbekenden. De band bestaat uit : George Wickstead aka George Hexman (harp en vocals). Ian Fuller (guitar) Mike Cain (bas) en Mat Shaw (drums). De band werd opgericht in de najaren van de punkperiode in de late jaren 70 door George Wickstead en staat, na tal van bezettingswissels, in de huidige vorm. Ik had dus een donkerbruin vermoeden dat we een pittig setje tussen de kiezen zouden krijgen. En dat vermoeden werd zowaar bevestigd.

We kregen een Dr Feelgood-achtige set, maar dan wel op speed. Het is geweten dat de mannen van Zelzate graag het iets steviger werk horen en deze set hoort er zeker bij. Ik ben wel fan van Dr Feelgood en deze jongens waren dan ook wel redelijk, maar het enige mindere is dat er weinig eigen werk aan te pas kwam. Een hoop leuke covers als ‘Ridin On The L& N’’, ‘Hipshake’, ‘Long Grey Man’, ‘Come On In’ en zelfs Van The Man’s ‘Gloria’ moest er aan geloven. Er werd stevig en vooral luid gespeeld, zeer energiek, dat wel en hoge amusemenstwaarde maar persoonlijk was ik meer onder de indruk van de vorige 3 bands als van deze 4 boys uit Liverpool. Maar ieder zijn ding, niet waar.

Wat we wel onthouden is dat deze editie zeker een voltreffer te noemen was en dat de organisatie weer eens heeft bewezen dat er in dit klein landje genoeg talent aanwezig is om een mooi programma in elkaar te kunnen steken. Proficiat aan Ivan en zijn team en op naar volgend jaar voor een even geweldige 15de editie.

Marcel

photo credits Anja: photo page

@ your service

Marino Noppe Band

Black Cat Biscuit

The Electrophonics

The Hexmen

CU in 2019